مقایسه سطح آدرنومدولین ادرار در کودکان مبتلا به پیلونفریت حاد و کودکان سالم

مقدمه و هدف: آدرنومدولین (am) نوعی پپتید است که تولید آن در پروسه­های التهابی تحریک­می شود؛ این ماده در بسیاری از سلول­های بدن، نظیر سلول­های عضلات صاف عروق، اندوتلیال، فیبروبلاست، میوسیت­های قلبی، سلول­های اپیتلیال و سلول های سرطانی تولید شده، در صورت بروز التهاب در سیستم ادراری نیز افزایش­می­یابد. در این مطالعه، مقادیر ادراری am در ادرار کودکان مبتلا به پیلونفریت با  گروه شاهد مقایسه­شد. مواد و روش ها: در یک مطالعه مورد شاهدی، 31 کودک مبتلا به پیلونفریت (گروه مورد) و 30 کودک سالم (گروه شاهد) بررسی­شدند. مقادیر ادراری am افراد تحت مطالعه با استفاده از روش high performance liquid chromatography (hplc) اندازه­گیری و نتایج به­دست­آمده از دو گروه با یکدیگر مقایسه­شد؛ در نتایج، نسبت آدرنومدولین به کراتینین ادرار ثبت شد؛ همچنین مقادیر آدرنومدولین به کراتینین ادرار در گروه مورد قبل و پس از درمان مقایسه­شدند. نتایج: نسبت آدرنومدولین به کراتینین ادرار در گروه مورد 4/119±3/61 و در گروه شاهد 4/11±26/4 (012/0p=) بود. بعد از درمان پیلونفریت، مقادیر نسبت مذکور در گروه مورد به 9/21±1/13 رسید که نسبت به قبل از درمان، تفاوتی معنی­دار را نشان­داد. ضریب همبستگی am ادراری و تعداد سلول­های سفید خون 252/0 (171/0p=) بود و همچنین مقادیر am ادرار در بیمارانی که crp+4 داشتند 1748±1896 و در بیماران دارای crp منفی 477±391 بود که اختلافی معنی­دار را نشان­می­داد.  نتیجه­گیری: طی پیلونفریت am ادرار افزایش­می­یابد که می­تواند در تشخیص بیماری کمک کننده باشد.